Between thoughts and words

  நேற்று ரூசக் நிறுவனத்தின் சர்வதேச மகளிர் தின விழாவில் பங்கு கொள்ளும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. காலையில் 9 மணிக்கு ரூசக் நிறுவன அலுவலகத்தை அடைந்தபோது அந்த இடமே அமைதியாக இருந்தது. உள்ளே நுழைந்ததும் தான் அங்கு நிலவியிருந்த பரபரப்பு புலப்பட்டது. பணியாளர்கள் சிறு சிறு கூட்டங்களாக அமர்ந்து காலை உணவு சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள். அனைவரின் முகத்திலும் ஒரு மகிழ்ச்சி தெரிந்தது. வருடம் ஒரு முறை எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்து மகிழ்ச்சியாக இருக்கும் நாள். அலுவலகத்தில் அனைவருக்கும் ஒரே நிறத்தில் சேலை எடுத்துத் தரப்பட்டிருந்தது. பளபளக்கும் புதிய சேலை யும் ,  அவரவர் விருப்பதிற்கேற்ற நகை ,  ஆபரணங்களும் ,  பூவும் சூடிக்கொண்டு ,  மகிழ்ச்சியாக உரத்த குரலில் பேசிக்கோண்டும் ,  ஒருவரை ஒருவர் கிண்டலடித்துக்கொண்டும் கலகலப்பாக இருந்தது.    நேரம் 10.30 இருக்கும் ,  நிகழ்ச்சி தொடங்கியது. குத்துவிளக்கேற்றி வரவேற்புரை வழங்கி நிகழ்ச்சிகள் தொடங்க 11 ஆகிவிட்டது. முதலில் கிராமத்துப் பெண்கள் மேடை ஏறி சிறு நாடகங்கள் நடித்துக் காட்டினர். அதில் ஒரு கிராமத்தின் நாடகம் மிகச் சிறப்பாக இருந்த...

It was a Monday morning. I was feeling very low. Nowadays Mondays mornings are invariably associated with a low mood and a sense of worthlessness. I was questioning many of my life choices. What am I doing in my life? Is the kind of medicine I am doing relevant anymore? Is there a space for community medicine in today’s world in the semi urban spaces where I practice? There is a hospital or a clinic every 500 meters in these areas. The public health system is also aggressively going door to door and bombarding people with tests, medicines, health messages, vaccines and everything else from the public health armamentarium. There is almost no elderly person in any of the areas where I practice who does not have a bag full of medications. The other day, one elderly man pulled out a box full of Tolvaptan tablets and said that he has been buying it from the pharmacy and having it regularly over the past 2 months. Tolvaptan is a sophisticated drug used for those with a hormonal condition tha...

கடந்த ஒரு மாதத்தில் மூன்று முறை பாலினம் குறித்த விவாதங்களில் பங்கெடுக்க நேர்ந்தது. பாலினம் குறித்த பேச்சு அதிகரித்திருக்கிறதா ?  அல்லது நான் தான் அதை அதிகம் கவனிக்கிறேனா ?  ஒரு நண்பன் சில நாட்களுக்கு முன் என்னுடன் பேசி தன் மன வருத்தங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளவேண்டும் என்று கூறினான். அவனுடன் ஒரு இனிய மாலை நேரம் ஒரு அழகிய பூங்காவில் நடந்துகொண்டே பேசிக்கொண்டிருந்தேன்.   “நான் தன்பாலீர்ப்பு உள்ளவன் என்பது உங்களுக்குத் தெரிந்தது தான். என்னுடைய நண்பன் ஒருவனுடன் எனக்கு காதல் ஏற்பட்டுவிட்டது. அதை அவனிடம் கூறவும் முடியாது. கூறாமல் இருந்தால் எனக்கு தலை வெடித்துவிடும் போல் உள்ளது. என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை.” என்று மிகவும் வருத்தப் பட்டுக்கொண்டிருந்தான்.    இது போன்ற சூழ்நிலைகளில் நான் அதிகம் பேசுவதில்லை. பேசுபவர்களை மனம் திறந்து பேசவிட்டு அமைதியாக ,  பொருமையாக கேட்டுக்கொண்டிந்தாலே அவர்கள் மனம் அமைதி அடைந்து விடுகிறது. அவர்களுக்கு தாங்கள் பேசுவதைக் கேட்க நம்பிக்கையான ஒரு நபர் தேவைப்படுகிறார். அந்த நபராக நான் இருந்துவிடுவது தான் வழக்கம். அன்று வீட்டுக்கு வந்து அதைப் பற்ற...