Between thoughts and words

  சமீபத்தில் நண்பர் ஒருவரை பல நாட்களுக்குப் பிறகு சந்திக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அவர் முன்பு மருத்துவக் கல்லூரியில் மாணவராக இருந்த போது அதே கல்லூரியில் பணியாற்றி வந்த எனக்கு பழக்கமானவர். இப்போது இங்கிலாந்தில் மருத்துவ பட்ட மேற்படிப்பு படித்து வருகிறார். ஒவ்வொறு முறை இந்தியா வரும்போதும் என்னை நிச்சயமாக சந்தித்துவிட்டுத் தான் போவார். நாங்கள் சந்தித்தால் பல தலைப்புகளில் பேசுவது வழக்கம். எங்கள் இருவருக்கும் பொதுவான நண்பர்கள் வாழ்க்கையைப் பற்றி விசாரிப்பதிலிருந்து தொடங்கி ,  வாழ்க்கையின் அர்த்தம் குறித்த தத்துவ ஞானம் வரையில் எல்லா விஷயங்களும் அதில் அடங்கும். ஒரு காபி கடையில் அமர்ந்து பேச ஆரம்பித்து ,  அங்கிருந்து அப்படியே நடந்துகொண்டே பேசி ,  இரவு உணவு சாப்பிட்டுக்கொண்டே பேசி ,  அப்படியே ஆட்டோவில் ஏறி அவரை விமான நிலையத்தில் விடும் பாதி தூரம் வரை பேசிக்கொண்டே சென்றோம். ஏன் பாதி தூரம் என்றால் ,  இடையில் என் வீடு வந்துவிட்டது. அப்படி இல்லை என்றால் இன்னும் பேசிக்கொண்டே போயிருப்போம். அவருடைய மருத்துவ அனுபவங்களை அவர் பகிர்ந்தார். உலகப் புகழ் வாய்ந்த மாபெரும் நிபுணர்க...

A thin built 20 something young man walked into the clinic as I was winding up for the day. The staff nurse who was at the registration desk had closed shop for the day and was getting ready to leave for lunch. I was packing my bag and watching from my table as he gave her a broad smile. He was a charming young man, not the striking looks of a movie star, but a very cheerful and charming countenance. I couldn’t hear their conversation, but somehow, he convinced her to register him as the last patient for the day, way beyond registration time. I have never seen the nurse give such lenience for anyone. If he could charm her into registering him, this boy must really know what he is doing! He walked into my room with a skip in his step. He gave me a polite smile and entered and sat down in front of me. He was wearing a dark blue full sleeve round neck T shirt which was loose fitting for him. He had a washed grey jean on. It was evident that he was not someone who dressed for comfort, but ...

  When two contrasting worlds collide, it leads to a lot of confusion. Mr. V is a 65 year old man with type 2 diabetes for more than 10 years. He belongs to a village located about 10 km from our clinic. He is a highly religious man with orthodox values and beliefs. He strongly believes in astrology and vouches by the fact that all humans are governed by their respective planetary alignments. “Doctor, what is your  raasi ? What is your  lagnam ?” he asked me a few years ago. In astrology  raasi  refer to the zodiac sign in which the moon was positioned at the time of one’s birth and  lagnam  is the rising sign which is the zodiac sign that was rising in the eastern horizon at the time of one’s birth. In astrology it is believed that  raasi  represents the inner mind and personality traits that govern the self, and  lagnam  represents the way a person interacts with the external world. An astrologer uses a person’s  raasi  ...

“No doctor, I am sure there is something in there. Please cut it open and check.” Mr. R kept insisting that there was some foreign object under the skin over his right elbow. A 32 year young man working in a local small scale factory in the village, Mr. R was in the clinic for the fourth time. He came for the first time almost a month ago. While returning from playing a cricket match one Sunday afternoon his motorbike had skid and he had fallen on the road. There was a deep laceration over his right elbow. He had gone to a local clinic near where he had fallen. They had cleaned up the wound and sutured it up. This had happened almost 15 days prior to his first visit to our clinic. He came with complaints of a vague pain over the elbow and watery discharge from the wound. When I examined the wound, it looked healthy. The sutures had been removed, and the wound had healed nicely. There was no redness, swelling or discharge from the wound.   “There is no problem with the wound Mr. R. ...

  கோயில்களுக்கு கூட்டம் அதிகம் இல்லாத நா ட்களில் ,  கூட்டம் அதிகம் வராத அதிகாலை நேரத்தில் போவதையே நான் விரும்புகிறேன். அப்படிப்பட்ட நேரங்களில் கடவுளுடன் தனிமையாக பேச்சுவார்த்தை நடத்தும் உணர்வு கிடைக்கிறது. கோயிலுக்கு நான் பெரும்பாலும் காலை எட்டு மணிக்கு முன்னரே சென்றுவிடுவது வழக்கம். அப்படிச் செல்லும்போது பல நேரங்களில் இறைவனும் நானும் மட்டுமே நின்று பேசும் உணர்வு எனக்குக் கிடைத்துள்ளது. ஞாயிற்றுக் கிழமை அன்று திருமீயச்சூர் லலிதாம்பிகை உடனுறை மேகநாத ஸ்வாமி திருக்கோயிலுக்குச் செல்லும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. ஞாயிறு விடுமுறை நாள். அதுமட்டுமல்லாமல் அன்று இராம நவமி நன்னாள். நாங்கள் கோயிலைச் சென்றடையும் நேரம் காலை பத்து மணிக்கு மேல் ஆகிவிட்டது. கூட்டம் அதிகம் இருக்கப்போகிறது என்று நினைத்து பயந்து கொண்டே தான் சென்றோம். வழக்காமாக கூட்டம் இருக்கிறது என்பதை வண்டிகள் நிறுத்தும் இடத்தில் எத்தனை கார்கள் ,  வேன்கள் ,  பேருந்துகள் நிற்கின்றன என்பதை வைத்தே கணித்துக்கொள்ளலாம். அன்று அவ்வளவு கூட்டம் இல்லை போலும். எல்லா இடமும் காலியாகத் தான் இருந்தது. இதைக் கண்டவுடனேயே மனதில் சிறிய உற்சாகம...